Jak zbudowany jest model?

Tradycyjny model zbudowany jest tak, jak prawdziwy samolot.

Posiada:

• Kadłub – konstrukcja nośna samolotu trzymająca wszystko do kupy. Zawiera większość wyposażenia służącego do napędu i sterowania modelem,
• Skrzydła – przy ich pomocy model uzyskuje główną siłę utrzymującą go w powietrzu przy odpowiedniej prędkości (siła nośna),
• Statecznik poziomy – w uproszczeniu utrzymuje model w locie poziomym,
• Statecznik pionowy – zapewnia lot prostoliniowy w określonym kierunku.

Proste modele szybowców szkolnych posiadają dwie płaszczyzny służące do podstawowego sterowania: ster kierunku (SK – ruchoma część statecznika pionowego) i ster wysokości (SW – ruchoma część statecznika poziomego). W bardziej złożonych modelach stosuje się lotki (ruchome elementy przy końcach skrzydeł wychylane jednocześnie ale przeciwsobnie – jedna w górę, druga w dół). Często stosuje się klapy (ruchome elementy skrzydła bliżej kadłuba, wychylane jednocześnie w dół – służące w modelach najczęściej do lądowania. Istnieje więcej konfiguracji płaszczyzn sterowych ale te są podstawowe. W modelach z napędem spalinowym i elektrycznym dodatkowo stosuje się zdalną regulację prędkości obrotowej silnika.

W przypadku szybowców start odbywa się poprzez:

• rzut ręką
• holowanie holem ręcznym lub gumą
• holowanie wyciągarką
• holowanie modelem silnikowym
• zastosowanie napędu silnikiem spalinowym lub elektrycznym (motoszybowce)

Modele silnikowe startują z pasa startowego lub po wyrzucie ręką. Odpowiednią prędkość do lotu uzyskują właśnie przy pomocy silnika. Często pada pytanie: co się stanie jeśli zgaśnie silnik? Nic wielkiego. Model systematycznie zmniejsza prędkość i wysokość zachowując się jak wyjątkowo ciężki szybowiec. Wystarczy delikatne korygowanie lotu sterami i odpowiednie podejście do lądowania.

Dzieje się tak pod warunkiem, że model jest prawidłowo wyważony. Oznacza to, że jego środek ciężkości (ŚC) musi się znajdować w ściśle określonym dla danego modelu miejscu.

Miejsce to jest zawsze oznaczone na planie modelu małym kółkiem podzielonym na cztery pola – dwa czarne i dwa białe jak w szachownicy. Jeśli model jest zbyt ciężki na nos, będzie się bardzo rozpędzał nawet na małym gazie ale będzie w miarę sterowny. Model zbyt lekki na nos będzie zadzierał na pełnym gazie a na małym będzie „pompował” (naprzemienne zadzieranie i nurkowanie). Będzie też bardzo oporny w sterowaniu w locie z wiatrem. Do sprawdzenia środka ciężkości model musi być kompletnie wyposażony, gotowy do lotu ale bez paliwa. Podpieramy skrzydła po obu stronach kadłuba w oznaczonym miejscu i unosimy model. Kadłub powinien pozostać w poziomie. Jeśli nos modelu się uniesie, możemy przesunąć akumulatory do przodu, jeśli opadnie – do tyłu. Gdy manewr z akumulatorami nie pomoże, trzeba doważyć model na nos lub ogon dodatkowymi ciężarkami ołowianymi.

Do budowy modeli używa się drewna z drzew iglastych i liściastych – w tym bardzo lekkiego zwanego balsą, tworzyw sztucznych, gumy, włókien szklanych i węglowych, żywic sztucznych, papieru, stali i różnych metali kolorowych. Materiały te dobieramy tak, aby uzyskać jak najmniejszą wagę modelu a największą wytrzymałość.